درمغز عاشقان چه می‌گذرد؟
به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز به نقل از زندگی مثبت ،  شور عشق (یا همان عشق رمانتیک) احساسی موقت، زودگذر و غیرقابل اعتماد است. شور عشق، یعنی همان احساساتی که اوایل آشنایی با یک نفر، ما را مشغول می‌کند و خواب و خوراکمان را می‌گیرد، مبنای درستی برای زندگی مشترک نیست؛
 

بانوی خانه یا خدمتکار آقا!

بهانه های دعوا ویژه آقایان

آنچه مردان باید از زنان بدانند

دردسرهای یک نامزدی طولانی

بهترین فاصله بین عقد و عروسی

از زن ها چه می دانید؟

دردسرهای ازدواج بدون اذن پدر

ازدواج موقت بین دختر و پسر از نظر اسلامی مانند ازدواج دائم است ولی اسلام شناسان و مراجع تقلید از زمان کهن تا به حال درباره اینکه دختر بتواند بدون اذن ولی ازدواج نماید اختلاف نظر داشته اند و بسیاری از آنان به خاطر دوری از هرج و مرج و فساد اذن ولی را شرط عقد دانسته و می دانند .

راه های بی نظیر برای تحت‌ تاثیر قرار دادن اطرافیان

وقتی سخن از روابط زوجین به میان می‌آید ، غالباً تصویری از تفاهم و سازگاری و یا اختلاف و ناسازگاری ارائه می‌گردد و بنابراین موضوع بحث، بررسی میزان سازگاری یا ناسازگاری زوجین و تحولات آن خواهد بود؛ اما .........

اساس

آرامش

خانواده به نوع ارتباط اعضای آن خصوصاً روابط بین زن و شوهر بستگی دارد، بنابراین آموزش راهکارهایی در جهت تقویت و اصلاح روابط بین آن دو از ضروریات زندگی و از لوازم تکامل خانواده به شمار می رود. شناخت عوامل مخدوش کننده ارتباط نیز نقش به سزایی در استحکام بخشی به امنیت و

آرامش

این رابطه دارد.

مطمئنا زندگی نباید با شما سازگار باشه بلکه این شما هستین که باید خودتون رو با زندگی وفق بدین؛ فقط به یک دلیل ساده، چون هر انتخاب تون در هر لحظه عامل تغییر و دگرگونی تون هست. اگر فکر می­کنید در حال دویدن در زندگیتون هستید، می­تونه نشون دهنده این باشه که شانس با شماست و از چیزی که نیستید و عذاب می­کشید، در حال فرارید. پس وقتش رسیده که زندگی تون رو اصلاح و بازسازی کنین.

مردان به چه زنانی می‌گویند زیبا و زنان به چه مردانی می‌گویند جذاب؟

تأملی پیرامون رابطه تفکر اجتماعی و جامعه شناسی

در تعریف «تفکر اجتماعی» این پیش فرض را می توان در نظر گرفت که «تفکر اجتماعی» قرابت هایی با آن چه که به آن فرهنگ جامعه می گویند دارد، با این تفاوت که جنبه بیانی و گفتمانی در آن غالب است. می شود «تفکر اجتماعی» را با عباراتی چون «گفتمان مشروع» یا «گفتمان اجتماعی مشترک» نیز بیان کرد. بنابراین می توان گفت که «تفکر اجتماعی» در این تعریف، طیفی را در بر می گیرد که یک سر آن اعتقادات و کنش های فرهنگی و مذهبی و در سر دیگر آن فلسفه بافی و گفتمان متفکرانه خواص یا همان اندیشمندان اجتماعی است.

 با این تعریف از تفکر اجتماعی رابطه نظری میان تفکر اجتماعی و جامعه شناسی اینچنین قابل تبیین است که تفکر اجتماعی در عمل و برای عمل شکل می گیرد و گسترش می یابد و تا به سؤالاتی که زندگی اجتماعی عملاً مطرح می کند، پاسخ نداده است؛ تولید، حفظ و بازتولید نمی شود. در حالی که جامعه شناسی خود را کم و بیش (به طور خیلی نسبی ) از فوریت پاسخ به معضلات عملی و داده شده زندگی اجتماعی رها می کند و بر پایه آن ها مسائل خاص خود را مطرح می سازد.

 بر این اساس، تفکر اجتماعی و جامعه شناسی در رقابتی آشکار برای گفتن «حقیقت» در مورد واقعیت اجتماعی هستند.

 تفکیک تفکر اجتماعی به یک طیف که از عوام تا خواص را در بر می گیرد، به این معنا نیست که آن تفکر اجتماعی که در تمام سطوح جامعه سیال است را با تفکر اجتماعی منسجم و تئوریزه شده یکسان بپنداریم. اهمیت اولی مسلماً بیشتر از دومی است؛ زیرا با تار و پود و تمام کنش های اجتماعی گره خورده است. در حالی که دومی (تفکر اجتماعی منسجم و تئوریزه شده) قابل رویت و ضربه پذیر تر است و بیشتر در دسترس انتقادات جامعه شناسانه قرار دارد ولی اهمیت آن در رد یا قبول نظم موجود به نسبت کمتر است.

 از سوی دیگر، در هر دو مورد (تفکر اجتماعی و جامعه شناسی )، جامعه در مورد خود می اندیشد و می کوشد حقیقت خود را دریابد. با این وجود، آنچه که «گفتمان اجتماعی مشترک» یا «تفکر اجتماعی» به آن می رسد، اغلب «حقیقتی» کارآمد، عملی و محتوم است. این در حالی است که حقیقتی که جامعه شناسی چشم را به آن باز می کند، حقیقتی نسبی و آگاه به نسبیت خویش است.

 نکته دیگر این است که گفتمان اجتماعی مشترک یا «تفکر اجتماعی» (که مذهب می تواند در بعضی از جوامع بخش مهم آن باشد)، همان طور که صفات «اجتماعی» و «مشترک» تلقین می کنند، یکدست و همگون به نظر می آید. حال آن که جامعه شناسی به ما آموخته که آنچه اجتماعی است، اجتماعاً تفکیک شده و متضاد است. زیرا خود جامعه اصولاً نا برابر و در تضاد است.

 نظم اجتماعی با «تفکر اجتماعی» پیوندی تنگ و مستقیم دارد، چرا که معمولاً «تفکر اجتماعی» هر دوران نظم اجتماعی آن دوران (علی رغم اینکه عادلانه باشد یا نه) را طبیعی و عادی نمایش می دهد و اگر هم با این نظم درگیر شود، به ناله بیمار از درد می ماند که نشانی غریزی از درد است و نه بیان روشن و شناخت آن.

 اما جامعه شناسی ، بر عکس، پرده توهم «تفکر اجتماعی» را می درد و آنچه که پشت آن است را نشان می دهد، اینکه چگونه مفاهیم و مسائل «تفکر اجتماعی» محصولاتی تاریخی هستند و بازتاب متضاد و متفاوت تولید و حفظ و بازتولید یک نوع نظم اجتماعی نا برابر و متضاد می باشند.

 منافع متضادی که در جامعه وجود دارند از یک طرف در کنش های اجتماعی خود را به حالت عملی نشان می دهند و با باور ها و اعتقادات عوام عجین می شوند و از طرف دیگر، گفتمان های «متفکران اجتماعی» را که در آنها توان انتزاع بیشتری وجود دارد، صحنه نبرد خویش می کنند. در بیان این تضاد است که بخشی از تفکر اجتماعی مدون و منسجم می تواند از نظم موجود فاصله بگیرد و نقش گفتمان نظم شکن و انقلابی را بازی کند و بسیار اثرگذار نیز باشد، چون با سر دیگر طیف که باور ها و کنش های بخشی از عوام است، همخوانی ساختاری دارد و از این همخوانی مشروعیت می گیرد.

 تفکر اجتماعی، بر خلاف جامعه شناسی ، توان «خودنگری» را ندارد.

 و بالاخره می توان گفت که رویکرد جامعه شناسی به تفکر اجتماعی از یک سو رویکردی عمیقاً انتقادی و از سوی دیگر رویکردی تعلیمی (پداگوژیک) است.

روزنامه ایران / گرد آوری: گروه جامعه سایت تبیان زنجان

http://www.tebyan-zn.ir/society.html